Yummy-yum dalmatiër-muffins

Protip: de gesmolten chocola die er ehm, niet super appetijtelijk uitziet, werkt als camouflage. Hierdoor zullen uw gezinsleden en/of huisgenootjes minder geneigd zijn uw overheerlijke muffins te pikken, waardoor u er meer voor uzelf overhoudt!

Wat is beter dan chocolademuffins? Chocolademuffins met kokos! Samen met een mede-keukenprinses heb ik dit recept een beetje experimenteel in elkaar gezet, maar het resultaat was best lekker. Dus bij dezen: het recept voor deze dalmatiër-muffs, vooral aan de hand van (chaotische) foto’s want hoi foto’s zijn fijn.

Goede voornemens etc. etc.

Zie me eens even diep diep diep in gedachten naar het plafond staren. Haast net zo diep diep diep als Legolas in LOTR.

HAPPY TWENTY FOUR-FUCKING-TEEN MY DEARS!!

Pak er nog even een oliebol bij en ga er lekker voor zitten, want hier volgt een quasi-filosofisch verhaal.

Vroegâh nam ik altijd van die ‘standaard’ voornemens: ik zou meer gaan sporten, meer voor school doen, meer gezond eten. Dat lukt dan altijd twee weken. Daarna val je terug in je oude patroon van minder dit, minder dat. Dat werkt dan altijd een beetje deprimerend: je wilde zo graag meer sporten, en dan heb je ‘nu’ al gefaald. Boehoe. Fuck your life. Et cetera. 

Dat moment waarvan ik wist dat ‘ie komen zou

sorry ik heb hier mijn eigen laptop niet, dus moet het met al eens geüploade foto’s doen haha

aka de lelijke titels-party
onder het motto ‘nog chaotischer dan ikzelf’ een extra kijkje achter de blog-schermen 

Mijn hoofd is soms net een soepketel, vol ideeën en inspiratie. Raakt hij te vol, dan loopt hij over. Maar, als de druk te hoog is, bijvoorbeeld door een deadline, dan stroomt hij ook over. (vergeef me de voedselmetafoor, het komt waarschijnlijk door al dat eten de afgelopen kerstdagen)

HAPPY CHRISTMAS!!!!1!

Sorry, geen mooie selfies met kerstmutsen (misschien volgend jaar. misschien), maar wel …

Bastille’s megasupergeweldige wouwouwouwowuowuwowuuuuwww mash-up van verschillende kerstliedjes. My god. Had ik al eens gezegd dat ik heel veel van Bastille hou? Nouja, bij dezen dus.

Recensie: The Help

“Wasn’t that the point of the book? For the women to realize. We are just two people. Not that much separates us. Not nearly as much as I’d thought.“

The Help (in het Nederlands Een Keukenmeidenroman) is zo’n boek waarvan ik zou willen dat ‘ie op de lijst verplichte literatuur kwam. Want mijn hémel, wat is dit een ijzersterk boek.

Katheryn Stockett neemt ons mee naar het Jackson, Mississippi van 1962 en vertelt hier het verhaal van drie bijzondere vrouwen. Skeeter, (tot grote spijt van haar moeder) nog steeds single en rond de vierentwintig, heeft één passie: schrijven. Als haar vriendin Hilly vertelt over haar plan om een soort fonds op te richten waardoor de hulp vanaf nu een apart toilet voor alleen zichzelf krijgt, realiseert Skeeter zich hoe vreemd deze verhoudingen eigenlijk wel niet zijn. Ze vat het plan op om een boek te schrijven vol waargebeurde verhalen van hulpen in de huishouding. Samen met Aibileen, de hulp van haar vriendin Elizabeth, begint ze een bijzonder avontuur waarin ze een boek schrijft waarmee ze meer op het spel zet dan vriendschap.

Hoi vakantie

Ik heb vakantie. Vakantie. Vrije tijd. Ik kan doen wat ik wil. Yolo. En dat vijf weken lang! Hesjtek freedom.

Meet Moby #2 – vakantiekiekjes uit de oude lomodoos

In augustus ging ik met m’n familie naar Frankrijk. Echt een van de lekkerste en meest relaxte vakanties ooit. We waren vlakbij Annecy, dus hebben lekker bij het meer liggen bakken in de zon. Aan de andere kant waren er de Franse Alpen, met chique wintersportplaatjes zoals Chamonix, en richting het noorden lag prachtstad Genève. Mijn trouwe vriend Moby de La Sardina vergezelde me op reis, en ging iedere dag mee naar de verschillende locaties. En dat heeft een hoop foto’s opgeleverd! Echterrrrr, zoals altijd met lomografie, zijn de kiekjes analoog. En ik als arme student heb geen (geld voor een) scanner, en ook geen tijd om alle foto’s thuis via de scanner handmatig te digitaliseren, zoals ik de vorige keer gedaan had.

Maar. Toen bedacht ik ineens dat ik het wel met m’n compact camera kon proberen. De foto’s zijn daardoor iets minder scherp, en dit is ook lang niet alles, maar hier al wel vast een voorproefje. Enjoy!

Boven: de Franse Alpen. Let ook op die bergbeklimmers rechts onderin!
Onder: een bootje in de haven van Genève

Ik ben een beetje druk

Tentamens. Ugh. En als het nou beperkt bleef tot die twee. Maar nee hoor, ik moet vandaag presenteren, en volgende week drie essays inleveren. In totaal 5k aan woorden. Ja, ik zie ouderejaars met hun ogen rollen, terugverlangend naar dat moment van ‘rust’, maar voor deze zielige eerstejaars is dat best veel in een weekje. Dus vandaar dat het hier een beetje stil is de laatste tijd. MAARRRRRR, na volgende week mag ik genieten van niet twee, niet drie, zelfs niet vier, maar VIJF weken vakantie. Jawel. Dus dan ben ik all yours <3

Om te vieren dat ze op Rock Werchter ’14 zullen staan, en om de radiostilte te verbreken, hier nog even TBK:

Het grote Tumblr-woordenboek

Welkom in de wondere wereld van Tumblr! Voor een outsider is het vooral een hoop plaatjes en codetaal, voor de insider is het een anonieme uitlaatklep die gebruikt kan worden om je feels te dumpen, maar ook om je creatieve side te laten schitteren en de tijd die je moet wachten op de nieuwe aflevering van [insert serie here] te vullen. Allons-y!

Dit is hoe Tumblr eruit zou zien als het een land was. We missen alleen nog een Tom Hiddleston die op een roze eenhoorn achter de TARDIS aanrijdt. Bron: tumblr

Recensie: The Fault in Our Stars

“Some people don’t understand the promises they’re making when they make them,” I said.
“Right, of course. But you keep the promise anyway. That’s what love is. Love is keeping the promise anyway.”

TFIOS? Je bedoelt dat ene boek van de “okay? – okay”-plaatjes die Tumblr overspoelen? Jep. Maar ook een boek over kanker, over liefde, en, (even) over Nederland!

The Fault in our Stars gaat over Hazel, die ondanks het medicijn dat haar een paar jaar extra heeft gegeven aan chronische schildklierkanker lijdt. Voor haar ouders gaat ze naar een support group voor jongeren. Hier ontmoet ze Augustus Waters, ex-kankerpatiënt met maar één been. Uit deze ontmoeting ontstaat een bijzondere relatie.

De inleiding klinkt misschien ietwat cliché (meisje in de put ontmoet jongen die haar uit de put helpt en ze leven nog lang en gelukkig*) maar ik kan je verzekeren, dat valt keihard tegen. Je stapt in een achtbaan vol humor en sarcamse, met scherpe randen en een overdosis aan emoties (ja, John Green mag zich de trotse auteur noemen van boek nummer twee (na Harry Potter and the Deathly Hallows) dat me naar de tissues deed grijpen).
*Dit is geen accurate samenvatting van The Fault