Ongeveer een jaar geleden ben ik naar Noorwegen op uitwisseling geweest. Behalve wat geweldige mensen, chocola en steden heb ik een hele toffe alternatieve rockband ontdekt: Kaizers Orchestra.
Het is zo’n band die me altijd overspoelt met emoties, en dat terwijl ik geen fuckje begrijp van wat ze zingen. Het is zo’n band waar ik van hou, die me altijd mijn zorgen doet vergeten en in een soort creatieve, zen-achtige mood brengt
Kaizers is niet alleen een speciaal sneeuwvlokje omdat ze vrijwel volledig in het Noors zingen; ze zijn behoorlijk experimenteel en gebruiken olievaten als muziekinstrument. En ja, dat klinkt nog eens ontzettend gaaf ook:
Als je eenmaal zover bent dat je je verdiept in hun lyrics (wat niet heel moeilijk is met behulp van deze site), kom je erachter dat deze ook een stuk kunst op zichzelf zijn. Vrijwel ieder nummer vertelt een bepaald verhaal. Door de albums heen loopt een rode draad die de losse nummers verhalend met elkaar verbindt. De Violeta Violeta-trilogie is zelfs één verhaal uitgesmeerd over drie losse albums.
Helaas gaat de band voor een onbepaalde tijd uit elkaar *huilie huilie* maar ik hoop dat ze daarna terugkomen met een negende album en een tour richting West-Europa. Als je wat meer muziek van hen wil ontdekken, dan raad ik Ompa til du dør, Maestro, Begravelsespolka, Philemon Arthur & the Dung, Hjerteknuser en Hevnervals aan.
White Blank Hysteria 